استاد علی صبوحی دارای بیش از ۴۰ عنوان مقاله و جزوه در موضوعات علوم قرآنی و تفسیری که ماهیت تمام آنها برگرفته از خط فکری علامه طباطبایی و آیه الله جوادی آملی می باشد، نگارش کرده که ان‌شاءالله به‌تدریج منتشر خواهد شد.

استاد در موضوع تدبر زیر نظر شورای عالی انقلاب فرهنگی ۵ جلد کتاب تدبر با هدایت و راهنمایی استاد الهی زاده تالیف کردند که یک جلد آن مربوط به روش تدبر و چهار جلد مربوط به تدبر حدود ۱۵ جزء قرآن کریم می باشد که این کتابها در قطع کتابخانه ای چاپ شده و در کتابخانه های مرکزی موجود می باشد

1. تدبر در قرآن کریم جلد ۱ مجموعه سور مبارکه محمد (ص) تا طور در آستانه چاپ می باشد
2. تدبر در قرآن کریم جلد ۱ مجموعه سور مبارکه نجم تا حدید
3. تدبر در قرآن کریم جلد ۱ مجموعه سور مبارکه مجادله تا تغابن
4. تدبر در قرآن کریم جلد ۱ مجموعه سور مبارکه طلاق تا جنّ
5. تدبر در قرآن کریم جلد ۱ مجموعه سور مبارکه مزمل تا مطففین
6. تدبر در قرآن کریم جلد ۱ مجموعه سور مبارکه انشقاق تا ناس
7. تدبر در سوره مبارکه نور
8. کتاب راهنمای آموزشی عمومی تدبر جزء ۳۰ برای مربیان
9. کتاب تدبر در فرآن کریم جزء ۳۰
10. کتاب مبادی و مبانی تدبر در آستانه چاپ می باشد
11. کتاب روش تدبر در حال آماده سازی نهایی برای چاپ می باشد
12. کتاب های تدبر سایر سور که در مرحله تحقیق و پژوهش می باشند

1. پک آموزش تخصصی تدبر مجموعه سور مبارکه انشقاق تا ناس
2. پک آموزش تخصصی تدبر مجموعه سور مبارکه مزمل تا مطففین
3. پک آموزش تخصصی تدبر طلاق تا جنّ
4. پک آموزش تخصصی تدبر مجادله تا تغابن در مرحله تدوین
5. پک آموزش تخصصی تدبر نجم تا حدید در مرحله ضبط و فیلم برداری
6. پک آموزش تخصصی تدبر محمد (ص) تا طور بزودی منتشر خواهد شد
7. پک آموزش ترویجی (بیش از ۱۱۰ ساعت فیلم آموزش تدبر سوره های مختلف که در قالب همایش و یا هیئت استاد ارائه داده است.
8. سایر محصولات رسانه ای که بزودی منتشر خواهد شد

ایشان مهمترین وظیفه و رسالت خود را تبیین درست فرهنگ قرآنی و سپس گسترش و ترویج آن می داند و معتقد است تا فهم قرآن عمومی نشود و تا مردم نتوانند قرآن را بفهمند و با قرآن انس بگیرند فرهنگ و سبک زندگی مردم قرآنی نخواهد شد و برای فهم قرآن راهی غیر از تدبر در قرآن وجود ندارد.

ایشان در مقاله ای که با عنوان نقش تدبر در توسعه و ترویج فرهنگ قرآنی نگارش کرده اند می نویسد:

تشخیص درست راه و روش گسترش فرهنگ قرآنی، در گرو شناختی صحیح از فرهنگ قرآنی است. دو نگاه در این باره قابل تصور است:

فرهنگ قرآنی، امری مهم است که باید در کنار سایر شئون زندگی فردی و اجتماعی بشر، مورد توجه باشد. انسان و جامعه انسانی، باید به موازات توجه به امور عادی و مادی زندگی، مانند اقتصاد، سیاست، موسیقی، ورزش، تفریح و… ، قرآن را هم از یاد نبرد و با قرائت و ترجمه و تفسیر آن محشور باشد.

جامعه، نیازمند مؤسسات و مراکزی است که امکان قرآن آموزی (فراگیری روخوانی، روان خوانی، تجوید، صوت و لحن، ترجمه و مفاهیم، تفسیر و حفظ قرآن) را در اختیار همگان قرار دهد. در صدا و سیما و سایر رسانه ها، باید شبکه ها و ستون‌هایی برای قرآن طراحی شود تا همگان و بویژه اهل قرآن از آن استفاده کنند. ایجاد و گسترش رشته های تحصیلی قرآن و تفسیر در حوزه ها و دانشگاه ها لازم است تا در کنار اساتید و کارشناسان سایر شاخه های دینی، اساتید و پژوهشگران قرآنی تربیت شوند و در مؤسسات آموزشی، پژوهشی و فرهنگی قرآن خدمت کنند. باید کتاب‌های آموزش قرآن در مدارس و دانشگاه ها تدریس شود تا دانش آموزان و دانشجویان، افزون بر دروس طبیعی خود با قرآن هم آشنا باشند. در و دیوار جامعه باید با آیات قرآن مزین شود تا چشم رهگذران در کنار مشاهده انواع ظواهر دنیا، آیات قرآن را هم مشاهده کند. تشکیل معاونت¬های قرآنی در نهادهای مختلف فرهنگی، پدیده ای قابل توجه است تا با نظارت و حمایت ایشان، برنامه های قرآنی در سطح نهادها و زیر مجموعه تحت پوشش آن‌ها پیاده شود. قرائت قرآن در مساجد، ابتدای مجالس، محافل انس، جلسات بزرگداشت اموات و قبرستان‌ها و همین طور قرائت قرآن در ماه مبارک رمضان و ایام اعتکاف نیز سنت‌هایی نیکو است که حتما باید با رونق بیشتری ادامه یابد و…

فرهنگ قرآنی، امری ضروری است که باید زیربنای همه شئون زندگی فردی و اجتماعی باشد. باید روح حاکم بر جامعه انسانی و همه لوازم مادی و معنوی آن باشد. در این نگاه، قرآن نه به عنوان یکی از امور مورد نیاز انسان و جامعه، بلکه به عنوان اصل حاکم بر همه امور مربوط با انسان و انسانیت و برپا دارنده مصالح اجتماع بشری مورد توجه است: «… یَتْلُواْ صحُفًا مُّطَهَّرَهً * فِیهَا کُتُبٌ قَیِّمَه…»؛ (بینه، ۲و ۳) … صحیفه­های پاک قرآنی را بر آن‌ها تلاوت میکند * در آن صحیفه­ها، نوشته­هایی است که احکام و معارف الهی را که برپا دارنده امور جامعه انسانی است بیان می­کند. (صفوی، ۱۳۸۵، ص۵۹۸)
جامعه، مؤسسه قرآنی می­خواهد؛ شبکه و مجله قرآن، لازم است؛ ایجاد رشته­های متنوع تحصیل در زمینه علوم قرآنی و تفسیر، مطلوب است؛ تدریس قرآن در مدارس و دانشگاه­ها، ضروری است؛ تابلوهای قرآنی هم خالی از لطف نیست؛ تشکیل معاونت­های قرآنی، اقدام مبارکی است؛ قرائت قرآن در شرایط مکانی و زمانی خاص، سنت حسنه­ای است؛ ولی همه اینها، به عنوان پشتیبان، ناظر، شاخص یا… ایفای نقش می­کند و هدف اصلی، حاکمیت قرآن بر همه شئون است. مقصود نهایی از همه فعالیت‌های قرآنی، تزریق قرآن و فرهنگ قرآنی به شریان‌های زندگی، اعم از فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، ورزشی، تفریحی و… است.

دیگر معنی ندارد که مؤسسات قرآنی در کنار مراکز فرهنگی دیگر، اما بی­ربط با آن‌ها ایفای نقش کند؛ یا قرآن­شناسان در کنار کارشناسان سایر علوم انسانی و اسلامی و حتی طبیعی و ریاضی، اما بدون تعریف نسبت خود با آن‌ها مشغول خدمت باشند؛ یا کتبی برای تدریس قرآن طراحی شود، اما رابطه­ای بین این کتب و این دروس با سایر کتاب‌ها و درس‌ها برقرار نشود؛ یا تابلوهای قرآنی بر در و دیوار نصب شود، اما سیستم حاکم در جامعه، قرآنی نباشد؛ معاونت قرآنی، تشکیل شود، اما پشتوانه­ای پنداری برای شانه خالی کردن سایر معاونت­ها از زیر بار قرآن باشد و در نهایت از حاکمیت فرهنگ قرآن خبری نباشد.

در این نگاه، قرآن در متن زندگی فردی و اجتماعی انسان به طور مستقیم دخالت دارد. کتاب مرجع آحاد مردم در زمینه­های کلان بینشی، گرایشی و رفتاری است. در همه علوم اسلامی، حرف اصلی را می­زند. مبدأ و منتها و جهت­گیری علوم طبیعی و ریاضی را مشخص می­کند. اصلی­ترین کتاب قانون­گذاری و مبنای روشن حکومت است. سیستم­های مبنایی اقتصاد، سیاست و… را نیز تعیین می­کند. در این نگاه، قرآن برای قرآن نیست. قرآن برای انسان است و انسان شکوفا از قبَل قرآن. قرآن برای جامعه است و جامعه، در مسیر تکامل قرآنی.

مقایسه بین این دو نگاه، ذهن انسان را متوجه خطر مهم توسعه و تثبیت نگاه سکولاریستی به مقوله فرهنگ قرآنی می­کند. این خطر، محصول پندار ناکارآمدی قرآن در متن زندگی، به موازات احساس ضرورت حضور قرآن کریم در جامعه است. یعنی ما از یک سو، باور داریم که قرآن تنها راه نجات است و باید مورد توجه باشد و از سوی دیگر، کارآمدی قرآن را وجدان نکرده­ایم، هر چند که به آن معتقد باشیم. این امر سبب می­شود که با همه وجود به امر قرآن اهتمام ورزیم، اما ناخودآگاه و به تدریج، قرآن را از متن زندگی فردی و اجتماعی فاصله دهیم.

نشانه وجود این خطر آن است که هر روز بر تعداد مراکز قرآنی و حجم فعالیت‌های قرآنی افزوده خواهد ­شد، اما به تناسب آن از حاکمیت قرآن خبری نخواهد بود. این سخن به معنی نفی آثار مثبت اقدامات قرآنی نیست، بلکه هشدار نسبت به آفت احتمالی رویکرد موجود است. تکثیر تصاعدی مراکز، کتب، کارشناسان، طرح‌ها و برنامه­های قرآنی در کنار سرعت کمِ رشد، یا رکود و یا عقبگرد در حیطه حاکمیت قرآن کریم، مهجوریت مدرن کتاب آسمانی است که نتیجه نگاه سکولار به فرهنگ قرآنی به شمار می­‌رود.