بسم الله الرحمن الرحیم

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تَرْفَعُوا أَصْوَاتَکُمْ فَوْقَ صَوْتِ النَّبِیِّ وَلا تَجْهَرُوا لَهُ بِالْقَوْلِ کَجَهْرِ بَعْضِکُمْ لِبَعْضٍ أَنْ تَحْبَطَ أَعْمَالُکُمْ وَأَنْتُمْ لا تَشْعُرُونَ (٢)

بر اساس آیه قبل، مؤمنان موظف هستند که از رهبر الهی جامعه اسلامی پیش نیفتند و در این باره تقوا داشته باشند. به راستی از چه راهی می­توان تقوای لازم برای التزام به پیروی از رهبر الهی و پیش نیفتادن از او در مقام حکم و حکومت را به دست آورد؟ چطور می­توان زبان را در مهار قرار داد که در مسائل مربوط به حاکم جامعه اسلامی، پیش از ایشان نظر ندهد و چگونه می­توان در عمل از نماینده خدا در رهبری مؤمنان پیش نیفتاد؟

خدای بزرگ در جهت پاسخ به همین سؤال، بار دیگر مؤمنان را مورد خطاب قرار می­دهد و می­فرماید:

ای کسانی که ایمان آوردید! صداهای خود را برتر از صدای پیامبر بالا نبرید و با گفتار، صدای خود را برای او آشکار نسازید، به مانند آشکار ساختن صدای برخی از شما برای برخی دیگر؛ مبادا که اعمالتان حبط شود در حالی که به دقت نمی­فهمید.

برپایی نظام ولایی اقتضا می­کند که صدای رهبر الهی جامعه اسلامی از صدای هر مؤمن دیگری بلندتر باشد تا قبل از همه صداها به گوش مؤمنان برسد و ایشان را در جهت مطلوب نماینده خدا  در حکم و حکومت سامان دهد. تنها در این صورت است که مؤمنان پشت سر حاکم اسلامی خود قرار می­گیرند و در مسیر کمال، با راهبری او حرکتی پرشتاب می­یابند.

برخی از ایده­پردازان مسائل اجتماعی و سیاسی از جامعه چند صدایی سخن می­گویند و گاهی نتیجه چنین دیدگاهی، بلندتر شدن صدای برخی از آحاد جامعه، از صدای رهبر الهی جامعه اسلامی و یا همتراز شدن صدای برخی با صدای نماینده خدا در حکم و حکومت است و این درست در نقطه مقابل نظام مطلوب اسلامی است.

باید توجه داشت که بالاتر بودن یا آشکار بودن صدای برخی از مؤمنان نسبت به صدای امامشان، در زمانهای مختلف به اشکال مختلف مصداق می­یابد. گاهی بلندی ظاهر صدا، مصداق است و گاهی بلندی صدا از طریق میزان فراگیری رسانه­ای و مانند آن.

بر اساس این آیه، مؤمنان موظف هستند که به خود اجازه ندهند صدایشان از صدای رهبری الهی جامعه اسلامی بالاتر و بلندتر باشد و حتی به خود اجازه ندهند که ایشان را به مثابه یکی از همترازان خود دیده و آنگونه که برای یکدیگر صدای خود را با گفتار آشکار می­کنند، برای ایشان نیز صدایشان را با گفتارشان آشکار سازند و اگر غیر از این باشد، همه اعمالشان حبط خواهد شد، یعنی به ایشان سودی نخواهد رساند.

نماز، روزه، خمس، زکات و سایر اعمال نیک، همه و همه تنها در پرتو ولایت الله سودمند است و هر رفتاری که چارچوب نظام ولایی را بر هم زند، ثمربخشی تمام رفتارهای نیک را دچار خدشه می­سازد، زیرا اگر جامعه­ای تحت حاکمیت الله سامان نیافت، ناگزیر در منطقه ولایت شیاطین و طواغیت به سرازیری سقوط خواهد افتاد.

 یا علی